Wendy Hinke

Wie ben je en wat drijft je?

Mijn naam is Wendy Hinke. Geboren en opgegroeid in Holwerd. Een omgeving waar ik mijn ruime fantasie flink kon uitleven. Menig hut gebouwd of dat nou in het bos, de schuur of het kippenhok was. De omgeving gaf veel mogelijkheden. Zwemmen bij de Pier, rollen van de zeedijk en stiekem het wad op. Vanuit deze invalshoek een geweldige jeugd. Toch was het niet allemaal even makkelijk. Ik was een meisje wat in de kleuterklas al bezig was met het scannen hoe iedereen zich voelde die dag. Onbevangen spelen zat er niet in. Ik zag overal de gevolgen van in of het nou gesproken woorden of gedrag was. Mijn denkwijze sloot niet goed aan bij mijn leeftijdsgenootjes. Ik zocht verdieping die ik niet vond. Ik heb me anders gevoeld, werd onzeker, mijn hoofd stond altijd aan, altijd aan het redeneren. Angsten ontstonden. Pas toen ik een jongvolwassene was las ik een boek over hooggevoeligheid. Het boek puilde uit van Post It’s toen ik het uit had. Zoveel herkenning. Toch vond ik het lastig om het te omarmen, afwijzingen vanuit de omgeving hielpen daarin niet mee. Met vallen en opstaan heb ik veel geleerd. Vanuit deze ontwikkeling is de drijfveer ontstaan om iets te kunnen betekenen voor kinderen die (vermoedelijk) hoogbegaafd en/of hooggevoelig zijn.
Nu woon ik in Leeuwarden en ben ik moeder van een jongen van tien die iedereen inpakt met zijn ondeugende twinkelogen en prachtige bos krullen. Het is bijzonder om als ouder of verzorger een kind te mogen begeleiden in zijn opgroeien. Makkelijk is het zeker niet altijd. Het vragen om hulp is soms nog moeilijker. We hebben al snel het gevoel dat we het alleen moeten kunnen. Soms speelt schaamte en/of schuldgevoel een rol. We hoeven echter niet alles alleen te doen. Ik probeer vanuit die gedachte als persoon en in mijn professie voor warmte en verbondenheid te zorgen.

Welke specialisme heb jij?

Ik zeg altijd, ondanks mijn rol als hulpverlener ben ik in de basis ‘ Wendy’. Authenticiteit zit er van nature in. Mijn streven is dat ik de ander, jong of oud, echt ‘zie’. Dit gaat deels vanzelf door de antennes die bij mij altijd uitstaan. Ik luister, voel, vraag en kijk. Een diagnose kan voor bepaalde helderheid zorgen. Toch is dat maar een onderdeel van je hele wezenlijke zelf. Naar dat laatste ben ik nieuwsgierig. Wie ben jij? Wat beweegt jou? Wat is belangrijk of juist niet? Wat maakt je boos , bang of verdrietig of juist superblij? Niks is gek. Zonder oordeel hoor ik graag alle gedachten, gevoelens en ervaringen. Samen komen we tot de kern.

Ik kijk naar mogelijkheden, naar de kwaliteiten van het kind, maar ook die van de ouder en/of verzorger.

Om in verbinding te komen met het kind volg ik zijn of haar interesses en behoeften. Haak daarop in om al spelenderwijs een vertrouwensband op te bouwen. Met een kind gaat de communicatie anders dan bij een volwassene. Een lang gesprek met veel vragen, stil zittend op een stoel, is ten eerste weinig aan en ten tweede te ingewikkeld. Via een creatieve invalshoek, met een beetje humor en speelsheid ga ik met de kinderen op reis. Ik sta overal voor open, liggend op de grond al filosoferend of dansend door de kamer de dag bespreken. Het kan allemaal en is gelijk heel interessant.

Betrokkenheid van het netwerk waar het kind zich in begeeft is van cruciaal belang. Hier komt het systemisch werken om de hoek kijken. Waar nodig en in goed overleg met ouder en kind, kan school, familie of betrokken hulporganisatie meegenomen worden in het proces.

Wat vind jij belangrijk in het begeleiden van kinderen en ouders?

Drie kernwaarden van mij zijn verbinding, menselijkheid en gelijkwaardigheid. Binnen de begeleiding neem ik dit altijd mee. Voor mij is het belangrijk dat je als ouder je gehoord en gezien voelt. Er moet vertrouwen zijn om alles op tafel te durven leggen. Wat heb je nodig als ouder? Ik probeer daarbij dicht bij de opvoedingsstijl en gezinscultuur te blijven.

Voor het kind geldt hetzelfde. Het is best spannend en even wennen in het begin. Wanneer het kind voelt dat het er mag zijn, precies zoals hij of zij is, komt er ruimte en verdieping. Langzaam komen de gedachten, gevoelens en patronen naar boven en kunnen we op zoek naar de redenen achter het gedrag. Tijdens het proces vind ik belangrijk dat het kind en ouder(s) ieder groeimoment, klein of groot, zien en vieren. Met daarbij het bewustzijn dat dit door eigen kracht is gelukt.

Wat is jouw achtergrond?

In 2013 ben ik afgestudeerd als Algemeen Pedagoog aan de Rijksuniversiteit Groningen. Tijdens mijn opleiding heb ik onderzoek gedaan naar interculturele gezinnen. Hoe worden verschillende culturele gewoonten, normen & waarden en religieuze overtuigingen samengebracht in één gezin. Wat voor effect heeft dit op de identiteitsvorming van een kind? Wat voor rol speelt omgeving daarin een rol? In het verlengde heb ik een tijd lang me bij Tûmba, Kenniscentrum diversiteit en discriminatie, me ingezet als vrijwilliger en als werknemer voor diegene die tot een minderheid behoren. Vervolgens heb ik een paar jaar ambulant werk verricht als Levenscoach voor mensen met ASS en/of AD(H)D regelmatig in combinatie met depressies, angststoornissen, persoonlijkheidsstoornissen, dwanggedachten en/of handelingen en suïcidale gedachten. Door structureel iedere week bij de cliënten thuis te komen had ik de mogelijkheid om verbinding te maken en een stevige vertrouwensverband op te bouwen van waaruit ik de cliënten kon begeleiden. Ik ondersteunde waar dat nodig was, ook als dit betekende dat ik buiten mijn comfortzone in een kickbokszaal belandde. Voor mij was het iedere keer een cadeau om te zien hoe de cliënten mij langzaam steeds minder nodig hadden en zelf ook zagen wat ze hadden bereikt op eigen kracht.